Telefoon. De vertrouwenspersoon van ’s Heeren Loo. Of ik de inwoners van ’s Heeren Loo ook zie als inwoners van Ermelo. Ja natuurlijk. Of ik dan een gedicht kan maken op hun verzoek. Ja natuurlijk, waarover? Toen kwam er een heel verhaal. Het bleek dat de speel-o-theek ’t Leenhuys gesloten wordt en de bewoners daar boos en verdrietig over zijn. Ze willen dat ’t Leenhuys blijft. Maar ze willen nog iets: dat zij serieus genomen worden. Waarom werd er aan hen niets gevraagd toen ’s Heeren Loo plannen maakte om de speel-o-theek te gaan sluiten? Tja, waarom? Ik was net terug van een politieke avond over de toekomst van de zorginstellingen in Ermelo. Die avond stond bol van woorden als inclusie en participatie.
Gisteren boden ze de directeur een fluitconcert aan, een petitie met 650 handtekeningen en een gedicht van de dorpsdichter. De directeur maakte haar excuus; het had zo niet besloten mogen worden zonder de bewoners te raadplegen. Binnen twee weken gaan bewoners en de directeur met elkaar om de tafel. Ben benieuwd of dat tot een beter plan leidt. Zal wel, toch?
GEEN KINDERSPEL
Inclusie, zeggenschap, participatie;
wat is dat voor taal? Wat zeggen
die woorden over het Leenhuys?
Wat zeggen die woorden over
mijn wonen op ’s Heeren Loo?
Ik wil niet altijd op stap met de leiding
en kan hier vlakbij een video halen
van Pippi of Bassie en Adriaan.
Of helemaal zelf een skelter lenen,
een spel uitzoeken, een knuffel kiezen.
Waarom is er geen ruimte meer
voor onze speel-o-theek? Alleen
naar het dorp, dat kan ik niet.
Wat ik wel kan is mijn naam
opschrijven en zeggen wat ik wil.
Dat mag ik, dat recht heb ik zelfs,
ook als ze me niets vragen. ’t Leenhuys
moet blijven, vind ik, vinden wij.
Meedoen en meepraten, die woorden
ken ik. Die gaan over mij. Yes!
©2016, Fiet van Beek