Vaak zag ik de zon in de zee zakken en genoot ik van een zonsondergang. Maar de zon uit de zee zien komen, dat was onlangs voor het eerst. Op het gestolde beeld van een foto zie je het verschil niet; bijgaande foto had ook van een zonsondergang kunnen zijn. Maar als je de wekker zet, je niemand wilt storen en door het huis (in dit geval de Pipowagen van Natuurmonumenten) sluipt, het nog donker en koud(er) is buiten en er niemand te bekennen is, maak je toch heel iets anders mee dan het aanschouwen van het verdwijnen van de dag met de arm van een geliefde om je heen. Ik zag –geheel alleen- de zon uit de Waddenzee komen toen ik onlangs op Texel was en schreef een gedicht. Niet eerder deed de gouden wissel zo zijn naam eer aan.