Dorpsgedicht Hoornder kerk – 625 jaar Den Hoorn
Tekst: Fiet van Beek (geschreven voor de speciale kerkdienst op 17-9-2023)
Melodie: La montagne door Jean Ferrat (in NL bekend als ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld)
De golven klotsten tegen klif,
de schepen wachtten op de wind
die hen naar verre oorden bracht,
op hoop van zegen ging de reis
betaald soms met de hoogste prijs,
zelfs walvisvaarders voeren jacht.
De zee kon razen als de bol
maar gaf ook schatten, netten vol
en kisten zilver, specerijen.
De glans werd niet gelijk verdeeld,
met mensenlevens werd gespeeld,
behaalde roem had donk’re zijden.
Een licht van troost is ons gegeven
met alle kleuren van de boog,
een houvast als de witte toren,
altijd erbij als loods in nood.
De boeren ploegden door en door,
dankten en baden dagelijks voor
gezondheid en een goede oogst.
De lappendeken werd verdeeld,
pieper en suikerbiet geteeld,
het aantal skéépekeesies hoog.
Den Hoorn, wie weet nog hoe het was,
geen overkanters in de klas,
dat woord was nog niet uitgevonden,
nieuwkomers, gasten, kunstenaars,
toeristen en de Texelaars,
veelsoortig met elkaar verbonden.
Een licht van troost is ons gegeven
met alle kleuren van de boog,
een houvast als de witte toren,
nog steeds erbij als loods in nood.
Den Hoorn verandert als de Hors,
de vorm lijkt wel een rommelpot,
het land groeit aan en kalft weer af,
een wegje slingert hoog en laag,
de peerdenpòòdjes zijn nu straat,
het zal niet blijven wat het was.
Kijk niet voortdurend achterom,
zie om je heen, merk op, en kom
elkander in het heden tegen,
uit welke hoek de wind straks waait
is raden maar wat helder staat
is liefde, keileem van het leven.
Een licht van troost is ons gegeven
met alle kleuren van de boog,
wat ook de toekomst brenge moge,
Hij is erbij als weg en loods.
Fiet van Beek