Niet alleen in Zeeland, ook op Texel kwamen mensen om in wat we de Watersnood zijn gaan noemen. Vijf van de zes doden liggen begraven op het kerkhof in De Waal. Op Texel wordt de Watersnood wel de vergeten ramp genoemd, omdat er zo weinig aandacht voor was in het land. Voor de Texelse dijkverhoging die noodzakelijk was om te voorkomen dat zo’n drama nog eens zou plaatsvinden, was het zelfs nodig om in Den Haag te gaan demonstreren. Met 50 schapen, dat is op zich een mooi verhaal. Maar dat het nodig was, is dat niet.
Bij de herdenking van deze vergeten ramp droeg ik onderstaand gedicht voor.
Watersnood Texel, 1-2-1953
Herdenking 1-2-2023
VERGETEN RAMP
Waren er hier te weinig doden,
was de overkant te ver,
de oorlog nog maar net achter de rug
en het besef van de onuitwasbare sporen
– van geslacht tot geslacht –
nog niet doorgedrongen in de tijd?
Was er nog geen oog voor de veelvoud
van de zes, doordat zij wel
en die anderen niet?
Paniek in de blik van vaders en moeders,
– geen dag meer als tevoren –
drijvend als een hond op een tafelblad.
De kabbelende zee die een monster
herbergt als wind en tij samenspannen,
dat op kan duiken als je slaapt, net opstaat,
in de kroeg zit of op weg bent naar huis.
Dan draait het rad, vertelt de tijd
en maakt het uit of je besluit
een regenbroek te halen. Het kan
je lot bepalen.
Een nacht die niet is uit te wissen,
die niet is weggedacht.
Fiet van Beek,
eilanddichter