Of ik nu ik me toch meer met inclusie (nieuwe baan!) ging bezighouden, interesse had in de voordracht van de Amerikaanse dichter/schrijver Kenny Fries. En of ik als ik daar toch naartoe ging een gedicht kon uitzoeken dat in het tijdschrift Markant (tijdschrift voor de gehandicaptensector) geplaatst mocht worden. Het werd twee keer ja en ik had een boeiende middag waarin Kenny Fries voorlas uit eigen werk. Veel toehoorders waren er niet en dat was jammer voor de mensen die iets anders te doen hadden en de organisatoren (Agnes van Wijnen en Disability Studies). Wie er wel was hoorde de prettige stem van een vijftiger die geen chronologische verhalen schrijft, maar beeldende fragmenten waarbij hij zichzelf voortdurend in de rede valt, vragen stelt en vragen oproept: I am a writer of questions, not answers. We zagen hoe de schrijver naast zijn rolstoel ging zitten, het ding als bijzettafeltje gebruikte en vertelde wat zijn reactie is op mensen die onder de indruk zijn van het feit dat hij als ‘mens met een beperking’ zoveel reist en bereikt heeft: don’t be impressed, read my books. Zijn onwillige benen zijn zelden het onderwerp van wat hij schrijft en tegelijkertijd voortdurend aanwezig omdat zijn teksten autobiografisch zijn. Het gedicht Body Language dat ik –met zijn toestemming- uitkoos voor het augustusnummer van Markant is wat dat betreft een uitzondering. Maar een lezenswaardige uitzondering.