Vredenburg 1Ik vind het goed, al die initiatieven om gedichten dichterbij de mensen te brengen. Je vindt poëzie op blinde muren, stoeptegels, kussenslopen en ansichtkaarten. Elk zichzelf respecterende plaats heeft een dorps- of stadsdichter. Er is een gratis app waardoor je elke week verrast wordt met een gedicht op je iPhone. Menig openbaar gebouw heeft ergens een regel of een vers waar je even stil bij kunt staan. Mooi toch?

Gistermiddag stond ik in de hal van het nieuwe Vredenburg, waar ik onlangs nog was voor de Nacht van de Poëzie. Bij daglicht viel op dat het gedicht van Ingmar Heytze niet meer goed te lezen is. Dat een hond een drol legt op een stoeptegel met een gedicht, tja daar valt niets aan te doen. Gebruik van de openbare ruimte, nietwaar? Maar dat een juist vernieuwde cultuurtempel (door Heytze ooit ‘de heilige achthoekigheid’ genoemd) een balie met kassa en stoelen voor en tegen een gedicht aan zet… Dat moet toch anders kunnen?

P.s. Ik heb nog even bij de dichter nagevraagd wat de onleesbare regels zijn. Dit is wat er staat:
Kom verder, nergens ben je dichterbij. Vanavond spelen we alleen voor jou.